Stel jezelf even voor dat je op schattenjacht gaat in je zolder. Je ontdekt er een boek met een leren omslag, dat je er nog nooit eerder had gezien. Het is bedekt met een laagje stof, dat je er handig van blaast. Je slaat het open op de eerste pagina en ontdekt dat het boek werd uitgebracht in 1844. Nadat je de rekensom maakt, moet je even schrikken. Het is zo’n 177 jaar oud! De schrijver heeft inmiddels al lang geleden deze wereld verlaten, maar dankzij het boek dat je vasthoudt, kun je toch even een blik krijgen in hoe hij de wereld zag en wat hij onderweg heeft geleerd.
Het boek transporteert je terug naar een wereld die lijkt op de onze in veel opzichten, maar tegelijk veel verschilt. Napoleon leeft nog steeds (maar is wel in verbanning), mannen houden nog steeds gevaarlijke duels en de paard is het courante vervoermiddel. Toch blijft de menselijke aard hetzelfde doorheen de tijd en je kunt enkele belangrijke lessen uit het verhaal trekken. Hier zijn drie geheimen voor een succesvol leven, uit een 177 jaar oud boek.
De titel? The Count Of Monte Cristo.
Hier is kort het verhaal, om je geheugen wat op te frissen. Het hoofdpersonage, Edmond Dantès, start als een matroos van ongeveer 19 jaar oud. Zijn leven gaat heel goed, maar hij is overdreven eerlijk en goedaardig. Bovendien is hij nog naïef genoeg om te geloven dat iedereen op dezelfde manier door het leven gaat. Dat is duidelijk z’n blinde vlek.
Wanneer hij promotie krijgt tot kapitein van z’n schip, heeft hij dus geen enkel idee dat drie van z’n vrienden/kennissen razend jaloers zijn. Samen bedenken ze een plan, zodat ze hem in de gevangenis krijgen voor landsverraad.
Dat is natuurlijk wel een heel extreem scenario, maar je kunt er veel uithalen. Zo besef ik stilaan dat ik een hele tijd minstens even naïef en goedgelovig was als Dantès zelf. Er waren vrienden waar ik vroeger goed mee overeenkwam, maar zodra ik hen nodig had, waren ze plots spoorloos verdwenen. Natuurlijk bestaat er geen volkomen betrouwbare manier om mensen meteen door te hebben en ik wens ook geen leven vol wantrouwen te leiden. De enige echte vuurproef is wat iemand doet wanneer het telt.
Hier is een mooie anekdote die ik daarover eens heb gehoord. Een man wint de loterij. Voordat hij het bekend maakt, belt hij eerst iedereen op die hij kent. Hij vraagt hen om honderd dollar, zonder erbij te vertellen waarom. Zowat iedereen weigert en komt af met een uitvlucht. Een week later wordt bekend dat hij de Lotto heeft gewonnen, maar nu durft niemand hem nog op te bellen om te vragen om geld. Gelukkig speel ik niet mee met de loterij, dus je hoeft geen plots telefoontje te verwachten van mij.
Terug naar The Count Of Monte Cristo.
Wanneer Dantès in de gevangenis belandt, bereikt hij een emotioneel dieptepunt en verliest hij hoop in z’n toekomst. Het ziet ernaar uit dat hij voor de rest van zijn leven zal blijven staren naar de kale muren van zijn cel en nooit meer zal vrijkomen. Dat blijft een hele tijd zo, totdat een andere gevangene via een ontsnappingstunnel (per ongeluk) in zijn cel terechtkomt.
Ze werken samen aan een tweede ontsnappingspoging en Dantès krijgt opnieuw hoop in de toekomst. Bovendien heeft hij het geluk dat de andere gevangene, Abbé Faria, hem ondertussen onderwijst in alle kennis waarover hij bezit.
Het is een prachtig keerpunt in het boek, want het toont hoe je hopeloosheid kunt verslaan door te werken naar een inspirerend doel. Het is daarom dat ik een sterk voorstander ben van goalsetting. Denk eens na over wat jij wil meemaken en zet het op papier!
Maar daar stopt het niet.
Na zijn ontsnapping, gaat Dantès naar het eiland van Monte Cristo, waar de andere gevangene een schat had verstopt. Met dat geld koopt hij de titel van “De Graaf Van Monte Cristo”. In tegenstelling tot wat je zou denken, is het niet gewoon uit ijdelheid. Hij doet het namelijk om dichter komen bij zijn doelwitten en om gemakkelijker wraak te kunnen nemen.
Dit plaats ik onder de noemer van status en bijna niemand praat hierover. Het wordt zelfs zo zelden besproken, dat het erop lijkt alsof status geen enkele rol speelt in ons leven. Toch is het heel belangrijk. Laat me je even een voorbeeld geven.
Een bepaalde schrijver vertelde me een tijdje geleden het geheim om gemakkelijker interviews te krijgen van journalisten. Was het om nog betere verhalen te bedenken? Was het door te transformeren naar een wandelend Groen Boekje? Was er een speciale manier om de e-mail op te stellen, zodat ze je zeker zouden willen interviewen?
Neen. De truc was om zich aan te sluiten bij een uitgeverij met wat meer prestige. De journalisten zagen de magische woorden “Uitgeverij Zever-Gezever” en plots was het geen enkel probleem meer om interviews te krijgen. Het is niet dat journalisten slechte mensen zijn, maar zo werkt de wereld nu eenmaal. Mensen zijn dol op status. Gebruik dat tot je voordeel.
Doe jezelf dus een plezier en lees The Count Of Monte Cristo. Zoals je ziet kun je er een heleboel uit leren.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS Wil je eens mijn truc horen, hoe ik deze nieuwsbrieven zo goed krijg? Ik stel mezelf voor dat het de laatste nieuwsbrief is die ik ooit zal schrijven. Dat betekent dat ik dus maar beter iets belangrijks vertel! Is dit daarom de beste wekelijkse nieuwsbrief van Vlaanderen? Of heb ik nog een ander geheim? Wie zal het zeggen. Misschien schrijf ik er ooit wel eens een boek over, bind ik het in leer en verstop ik het op de zolder, zodat iemand het over zo’n 177 jaar ontdekt. Zou dat geen leuk idee zijn?
PPS Hier is mijn YouTube video van deze week!