Ik las zonet een prachtig verhaal dat ik je absoluut moet meegeven. Het bevat de waarheid om jezelf om het even wat aan te leren… en hoe je echt weet waarover je praat. Hier is het.
Het verhaal start begin de jaren veertig, in een scheepswerf te Canada. Dit was de tijd waarin de Duitsers de Noord-Atlantische Oceaan teisterden met onderzeeërs, om bevoorradingen richting het Verenigd Koninkrijk tegen te houden.
Om de bevoorradingsschepen beter te verdedigen, stuurden de Canadezen er escortschepen bij, met onder andere extra motoren en diepteladingen om eventuele onderzeeërs mee te raken. Het is op zo’n klein, oncomfortabel escortschip dat we onze matroos ontmoeten. Het artikel in kwestie noemde de matroos “Stoker Mahoney”, al was dat een pseudoniem om zijn echte identiteit niet te onthullen.
Het was midden in de winter en het schip waarop hij zat, ging richting IJsland. Blijkbaar was de zee nogal wild en de matroos Stoker Mahoney – net als het merendeel van de crew – werd zeeziek. Op zich was dat niet echt vreemd, gezien tijdens die periode een heleboel burgers plots werden ingelijfd om matroos te worden. Na een paar dagen waren de meeste matrozen terug op hun benen, maar met Mahoney werd het erger. Hij verloor op korte tijd heel wat gewicht en het leek erop dat het binnen de kortste keren met hem gedaan kon zijn.
De kapitein ging aan boord van het grotere bevoorradingsschip en kreeg een audiëntie met een medisch officier, die hem verzekerde dat Mahoney gewoon zeeziek was en dat hij voor de rest prima in orde was. Dat was natuurlijk complete onzin. De kapitein wist dat Mahoney “chronisch zeeziek” was en dat ze hem dringend op het vasteland moesten krijgen.
Zodra ze aankwamen in Halifax kreeg Mahoney wat voeding, om hem proberen er terug bovenop te krijgen. Het was duidelijk dat hij gewoon niet geschikt was voor het leven van matroos en iedereen verwachtte dat ze hem een andere taak zouden geven, maar dan op het vasteland. Iedereen was dus compleet verbaasd wanneer Mahoney een paar uur later terugkeerde naar het schip.
De medische officier had namelijk verklaard dat er lichamelijk niets verkeerd was met Mahoney en dat hij terug in dienst kon gaan. Dokters geloofden nu eenmaal niet dat iemand chronisch zeeziek kon zijn. Dit maakte de kapitein woedend en hij kreeg het uiteindelijk voor elkaar om de situatie uit te leggen aan een admiraal, die gelukkig begrip voor hem kon opbrengen.
De admiraal gaf het bevel aan alle medische officiers in Halifax om de volgende ochtend te verzamelen op een mijnenveger die op manoeuvre ging.
Dus hoe verliep het voor de medische officiers? Wel, volgens de geruchten konden ze niet vlug genoeg zichzelf over de rails buigen, om er over te geven. Hoe dan ook verkreeg Mahoney wel kort erna de nodige papieren, met erop de bevestiging dat hij chronisch zeeziek was en “unfit for sea duty”.
Het is namelijk één iets om de symptomen van zeeziekte te kennen, het is een heel ander paar mouwen om het zelf mee te maken! Hetzelfde geldt ook voor om het even wat je leert of waar je beter in wil worden. Ik ben een heel sterke voorstander van boeken en cursussen te gebruiken om jezelf iets nieuws bij te leren, maar het is ontzettend gemakkelijk om in dezelfde val te lopen als de medische officiers uit dit verhaal.
Daarom spoor ik je aan om regelmatig iets te doen met de nieuwe informatie die je leert, want er is een gigantisch verschil tussen de theorie over iets kennen en het echt te doen. Zo lopen er mensen rond die ontzettend veel weten over de theorie van schrijven, maar nog geen enkel verhaal hebben vrijgelaten op het grote publiek. Of mensen die kijken naar een MMA-gevecht en stiekem ervan overtuigd zijn dat ze echt iets leren, gewoon door ernaar te kijken.
Lees je bijvoorbeeld enkele tips voor betere headlines? Schrijf er zelf eens een paar en gebruik ze dan ook echt. Volg je een Photoshop cursus? Download zelf enkele afbeeldingen en doe na wat de instructor toont op het scherm. Pas wanneer je het echt doet, weet je waarover je praat!
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet