Walking In Your Footsteps – VJD Nieuwsbrief

Wow, wat vliegt de tijd voorbij, hé? Het is alweer een week geleden sinds vorige nieuwsbrief.

Ondertussen heb ik wel al redelijk wat gelezen in de biografie over Dwight D. Eisenhower. In het geval je hem niet kent, hij was de opperbevelhebber van de geallieerden in de strijd tegen de Duitsers en werd later tweemaal verkozen tot president van de VSA. Nog interessanter is dat hij van een heel eenvoudig, normaal gezin kwam en dus min of meer zelf een manier moest ontdekken om naar boven te klauteren. Dat laatste wist ik tot voor kort zelfs niet eens, wat op zich niet zo vreemd is, want het gaat hier over meer dan zestig jaar geleden sinds z’n presidentschap op z’n einde kwam.

Laat me je eens vertellen waarom ik eigenlijk gestart ben met het lezen van een biografie over Eisenhower. Zoals je wel weet las ik onlangs de biografie over Patton en daarin kwam Eisenhower meermaals in voor. De twee leerden elkaar eerst kennen in de periode na de Eerste Wereldoorlog. Beiden waren fervente voorstanders voor het gebruik van tanks in de oorlog, destijds een controversiële positie, want de oude garde was – geloof het of niet – te kortzichtig om de mogelijkheden in te zien van de nieuw ontdekte oorlogstuigen. In plaats van zich te specialiseren in tanks, geloofde de oude garde nog steeds dat paarden een rol hadden in moderne oorlogsvoering.

In de biografie over Patton lijkt het eerst alsof de eerder onopvallende Eisenhower weinig kans maakt om de ladder van succes te beklimmen. Toch, op de een of andere manier, bevindt hij zichzelf enkele jaren later in een positie dat hij bevelen mag uitdelen aan Patton, in plaats van Patton die bevelen uitdeelt aan Eisenhower. Zonder extra uitleg zou je denken dat het gewoon goed geluk was aan de kant van Eisenhower, maar niemand wordt opperbevelhebber van de geallieerden enkel op basis van geluk, dus ik wou eens weten wat er echt aan de hand was en de waarheid achterhalen over de carrière van Eisenhower.

Wat je vooral zal opvallen, als je Patton en Eisenhower vergelijkt, is het verschil in hun persoonlijkheden. In tegenstelling tot Patton, was Eisenhower een stuk gemakkelijker in de omgang en vond hij het niet moeilijk om vrienden te maken overal waar hij kwam. Je merkt dat hij heel goed was in connecties te vormen met de juiste mensen, die hem onder hun vleugels namen en waarna hij hun protegé werd. En zelfs wanneer het even niet goed boterde met een van die superieuren was dat niet per se zo’n gigantisch probleem, want hij kende zodanig veel mensen waarmee hij goed overeen kwam, dat hij altijd wel iemand had om te contacteren, om een betere plek of positie te krijgen.

Maar met alleen contacten ben je natuurlijk ook niets, je moet ook nog presteren. Eisenhower was ook gewoon heel ijverig, zelfs wanneer er een grote kans was dat z’n superieuren krediet zouden nemen voor z’n werk, bleef hij uren en uren schrijven aan rapporten over het verloop van de Eerste Wereldoorlog. Meestal werd hij wel beloond voor z’n goed vertrouwen met aanbevelingsbrieven en hulp wanneer hij het nodig had, hoewel dat haast ook één keer bijna verkeerd liep tijdens z’n dienst in de Filipijnen onder generaal MacArthur – maar dat zou ons te ver leiden van ons onderwerp.

Maar hier is m’n voornaamste reden waarom ik hierover schrijf. Eisenhower bleef zelfs lang na z’n opleiding op West Point verder studeren en groeien. Zo had hij bijvoorbeeld het geluk om te dienen onder generaal Fox Conner, die hem aanmoedigde om bepaalde boeken te lezen en z’n kennis uit te breiden, waarna hij ook nog eens bijstudeerde op het Command and General Staff College. En zelfs wanneer iedereen dacht dat hij het toppunt van z’n carrière had bereikt als opperbevelhebber van de geallieerden, tegen iedereens verwachtingen in, schopte hij nog tot president. Al had Patton trouwens wel door dat Eisenhower voor president wou gaan, vele jaren voordat het effectief gebeurde.

Het ligt een beetje in lijn met iets wat ik onlangs hoorde op YouTube, namelijk dat je enkel maar vooruitgang kan maken als je jezelf constant heruitvindt en blijft bijleren, in plaats van gevangen te zitten in een bepaald beeld/conceptie van jezelf. Zelfs Eisenhower, wanneer hij zo’n 46 jaar oud was, leerde zichzelf vliegen tijdens z’n dienst in de Filipijnen en verdiende (weliswaar met wel wat moeite) z’n pilootvergunning een paar jaar later.

Weet je, bijna niemand vertelt dit verhaal, dat leren niet voorbij is aan 25… en te vaak voelen we aan dat de mensen die lippendienst bewijzen aan “levenslang leren” (m.a.w. politici en soortgenoten) , het eigenlijk niet echt vanuit hun hart menen, dat ze gewoon clichés en platitudes verspreiden, vooral in de hoop om hun eigen carrière vooruit te duwen, zonder zich écht te bekommeren over iemand anders. En daarom is één van m’n wensen met m’n nieuwsbrief om dat wél meer te stimuleren, omdat ik oprecht geloof dat als één iemand blijft stilstaan, terwijl de ander blijft verbeteren, dat de laatste sowieso uiteindelijk wint, ongeacht hoeveel voorsprong hij moet inhalen.

Met vriendelijke groet

Vincent J. Dancet

PS Bekijk zeker het tweede deel van het gesprek met Emmelie Arents: