In een eerdere nieuwsbrief heb ik er al eens over geschreven, hoe het vaak gemakkelijker is om anderen advies te geven. Als we rondlopen met een probleem, dan weten we meestal wel het antwoord erop, maar om de een of andere reden bieden we er weerstand tegen.
Een hele tijd geleden besloot ik eens om er echt fit uit te zien. Inmiddels had ik al een plan in m’n hoofd en een stuk of drie maand later had ik m’n doel bereikt. Het interessante hieraan is dat iedereen mij plots vroeg hoe ik het gedaan had. Nochtans is het redelijk vanzelfsprekend: ‘s ochtends havermout, ‘s middags en ‘s avonds kip-rijst-broccoli… en het zinnetje, “Neen, dankjewel,” voor iedereen die afkwam met koekjes omwille van een feestdag, verjaardag of echtscheiding. Uiteindelijk, dit is geen raketwetenschap… en het zou mij verbazen mocht er iemand rondlopen die nog niet beschikte over die informatie.
Dus wat is het dan het probleem? Waarom doen we het niet, als we precies weten wat we moeten doen? Wel, het zou wat te gemakkelijk zijn om te opperen dat er daar één antwoord voor bestaat, maar volgens mij leggen we vaak onszelf in de knoop. We willen vermageren, maar tegelijk niemand tegen de tenen stuiten, door te zeggen dat wij iets anders eten dan de rest deze middag. We hebben geen zin om teveel op te vallen in de groep en nog minder in iedereens opmerkingen, verhalen en grappen erover. Bovendien hebben we, na een stresserende dag, weleens zin in snoepgoed. En vooral wegens dat laatste, zijn we niet honderd percent zeker dat het ons zal lukken om ons doel te bereiken… en we willen zeker niet dat ons gebrek aan wilskracht tentoongesteld wordt voor de hele wereld.
Dus wat doen we? We verzinnen een slecht geplande compromisoplossing. We doen het geniepig, half en half, zodat niemand het ziet. Het is gedoemd om te mislukken. Twee a drie weken later, wanneer het mislukt, geven we onszelf gewoon de schuld, eten we weer normaal en de cyclus herhaalt zich. En als je dit scenario hier ziet, is de oplossing nochtans heel simpel.
Daarmee kom ik tot waar ik het vandaag echt over wil hebben. Oorspronkelijk had ik een Nederlandstalig boek geschreven, wat leidde tot deze nieuwsbrief en dit YouTubekanaal. Heel oorspronkelijk lag alles in dezelfde lijn: de onderwerpen van m’n YouTubekanaal en deze nieuwsbrief, waren allemaal opgesteld met het idee om de promotie van het boek te ondersteunen. Maar gaandeweg veranderde er een en ander. Deze nieuwsbrief werd een plek om mezelf te uiten en te bezinnen over zowat alles dat iets betekende voor me. YouTube werd een plek om mensen hun levensverhaal te vertellen en om interessante gesprekken te voeren.
M’n interesse verschoof zich vooral naar het groeien van m’n nieuwsbrief en naar YouTube. Er zijn een aantal heel voor de hand liggende stappen om dat te doen, die ik eigenlijk al veel te lang niet uitvoerde. Waarom ik dat niet deed? Het is een beetje hetzelfde zoals de persoon die een halfhartige poging waagt om te vermageren: teveel tegenstrijdige prioriteiten en hij ligt in de knoop.
Het feit is dit: als m’n YouTubekanaal niet groeit, dan groeit m’n nieuwsbrief niet. Dus, wat zijn de stappen? Wel, mik heel hoog (desnoods zelfs veel te hoog) en welke gedachten komen er automatisch bij je op? De overduidelijke stap (of toch één ervan) om te groeien op YouTube, die ik overigens al veel te lang uitstel, is om volledig Engelstalig te gaan. Dat betekent ook dat deze nieuwsbrief Engelstalig wordt. Zo ligt alles in dezelfde lijn en ondersteunt het een het ander. Hopelijk schrikt het je dus niet af om vanaf volgende week Engelstalige nieuwsbrieven te lezen. Indien Engels je ding niet is, dan begrijp ik het volledig als je jezelf liever uitschrijft – geen slechte gevoelens. Maar als je erbij blijft voor de hele reis: fasten your seatbelts!
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS Hier is een video met Marieke Damen, die trouwens recent haar nieuwe boekcover heeft getoond op Facebook: