Volgens mij is het leven pas de moeite waard als je een klein beetje tegendraads bent. Niets werkt meer op mijn zenuwen dan iemand die precies hetzelfde doet als iedereen, enkel omdat het nu eenmaal zo is. Daarom probeer ik ook zoveel mogelijk mijn horizon te verbreden en na te denken over waar iedereen verkeerd gaat, zodat ik ergens een voordeel kan vinden voor mezelf. Nog maar zonet ontdekte ik daarvan een voorbeeld, in het boek Range van David Epstein.
De bijtitel vertelt eigenlijk al waarover het boek gaat: “Range: Why Generalists Triumph in a Specialized World”. Ik heb inmiddels ongeveer een derde van het boek verslonden en het zet een heleboel van mijn ideeën over “leren” op zijn hoofd. Het klassieke idee is natuurlijk dat je beter zo vroeg mogelijk start met een bepaalde vaardigheid (of kennisgebied) en je jezelf daarin compleet specialiseert, als je tot de top van je veld wil behoren. Volgens Epstein is dat idee volledig verkeerd en hij toont aan de hand van verschillende voorbeelden dat net het omgekeerde waar is. Het gaat er net om dat je een brede voorbereiding krijgt en goed wordt in linken leggen tussen die verschillende domeinen. Pas daarna begin je met specialiseren, als je de beste wil worden in je veld. Lijkt dat nogal moeilijk te geloven? Wel, lees het boek en bekijk eens de argumenten die hij naar voor schuift. Zelf vind ik het best overtuigend.
Hoe dan ook is het allemaal redelijk tegendraads en daardoor hou ik er iets meer van. Het is dezelfde reden dat ik bepaalde trainingsmethodes liever volg dan andere, wegbleef van popmuziek als tiener, de promotie van mijn boek helemaal anders aanpak dan iedereen en nog zoveel meer.
Hetzelfde bleek ook waar voor het maken van Cast Away, waar ik gisteren een YouTubefilmpje over heb gemaakt. Blijkbaar waren de executives ontzettend nerveus over het feit dat de film op het eiland geen monologen had en amper achtergrondmuziek. De schrijver heeft de moeilijke weg genomen, door de gebeurtenissen en het personage voor zichzelf te laten spreken… en daar kan ik wel respect voor opbrengen.
Het vergt een schrijver van een hoger kaliber. De naam van de schrijver is William Broyles en wat ik over hem heb gelezen was best wel interessant. Blijkbaar heeft hij een heleboel verschillende jobs gehad, waarmee hij telkens vlot mee weg was. Volgens een uitgever kon je hem zowat een handboek geven over neurochirurgie en hij zou het zichzelf ermee kunnen aanleren. Dat toont trouwens mooi aan dat Epstein met zijn boek Range misschien wel gelijk heeft. Je kunt hier meer over William Broyles lezen.
Ik wil nog één iets vertellen over leren, vooraleer ik deze nieuwsbrief beëindig. Volgens mij is het ongelooflijk belangrijk dat je jezelf nieuwe kennis en vaardigheden bijleert en hoewel we dat allemaal wel “weten”, is het ontzettend tegendraads om het ook echt te doen! In de meeste omgevingen waar jij rondloopt zal je waarschijnlijk amper iemand zien die zichzelf iets bijleert uit vrije wil, zonder dat er een stukje papier op het einde van het jaar aan vasthangt. Wees anders dan de rest! Wist je trouwens dat ik mezelf nu Photoshop aan het aanleren ben en dat mijn YouTube thumbnails daardoor er zoveel beter uitzien? School is never out for the pro!
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet