Ik heb geen idee of je veel televisie kijkt – hopelijk niet – maar tegenwoordig is er zo’n programma genaamd, “The Masked Singer”. De bedoeling is dat een bekende figuur zich vermomt als een dier, enkele liedjes zingt en dat de rest van Vlaanderen ondertussen probeert te raden wie er nu in godsnaam aan het zingen is. Wel, minstens zeventig percent van de keer heb ik nog geen idee over wie het gaat, zelfs nadat het masker afgaat, maar al bij al kan het geen kwaad dat het programma aanstaat, zodat ik wat muziek heb, terwijl ik verder lees in de biografie van Eisenhower.
In elk geval, opeens verscheen er een nieuwe bekendheid, deze keer vermomd als een konijn. Om wat smaak toe te voegen, hebben ze ervoor gekozen om het dier een gimmick te geven: het is een rap / hiphop gangsterkonijn. Juist ja, het idee lijkt weggehuppeld te zijn uit de jaren negentig, maar soit. Tijdens de videoclips, waarin ze proberen tips te geven naar de identiteit van de bekendheden – want enkel met de stem lukt het haast nooit om iemand te ontmaskeren – toonden ze hoe het konijn het leven van een ware gangster beleefde, met allusies naar het stoere leven van een crimineel.
Het is waarschijnlijk allemaal bedoeld om aan te slaan bij de jongeren – maar het had evengoed twintig jaar geleden kunnen uitgebracht geweest zijn, het is namelijk maar één stap verwijderd van Poochie uit The Simpsons. En hoewel het een geweldig doorzichtige poging is om jongeren aan te trekken tot het programma, zou het me verbazen als het hen niet zou lukken. Het gangsterkonijn in de videoclips toont een bepaalde levensstijl die al een hele tijd, voor een heleboel mensen, heel aantrekkelijk blijkt: zonder al te veel moeite veel geld verdienen, doordat je de juiste kleren aantrekt, gecombineerd met de juiste bling-bling accessoires. En natuurlijk, niet te vergeten, de stoere attitude om de hele tijd mee door het leven te gaan.
Op zich maakt het me niet geweldig veel uit, iedereen doet en draagt wat hij/zij wil uiteindelijk, maar ik merk al langer dat de hele gangstersubcultuur me ergens wel ergert… en vandaag heb ik eindelijk uitgemaakt voor mezelf waarom. Mijn gevoel erbij is dat het een gigantische leugen uitdraagt, namelijk dat je zonder veel inspanning en moeite succesvol kunt worden, zolang je maar een bepaalde strikt voorgeschreven stijl kopieert. Zelf geloof ik in exact het tegenovergestelde.
Laat me trouwens ook eens het volgende punt maken: niets is nieuws en de geschiedenis herhaalt zich constant. Daarom maak ik deze nieuwsbrief niet specifiek over jongeren, al zijn jongeren natuurlijk erg kwetsbaar voor dit soort invloeden, waarbij het idee wordt verspreidt dat weinig inspanning wel leidt tot vlugge rijkdom, denk maar aan de verschillende digitale munten en de wilde verhalen daaromtrent. Maar kijk even terug in de geschiedenis en dan zie je wel dat variaties van ditzelfde verhaal zich blijven herhalen. Denk je dat dit tijdperk zo nieuw is, omdat er digitale cursussen verkocht worden voor tweeduizend dollar, of de digitale munten die nu plots verschijnen? Wel, tijdens de jaren twintig van de vorige eeuw werden cursussen verkocht via mail order en liep Charles Ponzi rond die iedereen allerlei mooie beloftes maakte. Kijk eens hoe dat allemaal is afgelopen.
Maar mijn impressie is dat wij, als de menselijke diersoort, niet echt leren uit onze geschiedenis. Wanneer we bijvoorbeeld de verhalen horen uit de jaren twintig van de vorige eeuw, kloppen we onszelf op de schouder en voelen we onszelf tijdelijk even superieur. Wat als ik je vertel over hoe het boek The Count Of Monte Cristo een personage had die na een verre reis tijdelijk even in quarantaine moesten? Dit werd trouwens gewoon terloops vermeld in het boek, als een van de normaalste zaken ter wereld, een standaardmaatregel. Beslis dus maar eens voor jezelf of mensen vroeger écht zoveel dommer waren.
Maar nu even kort een ander onderwerp. Zelf heb ik het weer ontzettend druk de laatste tijd en ik kijk uit naar de vakantie. Af en toe vind ik wel tijd om verder te lezen in de biografie over Eisenhower. Nu zit ik bij operation Torch, wanneer de Amerikanen Noord-Afrika binnenvielen. Wat ik daaraan vooral interessant vond, was dat ik dat allemaal al eens had gelezen vanuit het perspectief van George Patton, maar dat ik het nu te zien krijg vanuit het perspectief van Eisenhower, die mee aan het roer stond van enkele heel belangrijke strategische beslissingen.
Zo koos Eisenhower er bijvoorbeeld voor om de Vichy Fransen aan het roer te laten in Marokko. In de biografie van Patton werd daar redelijk vlug overheen gegaan als de logische keuze om te vermijden dat meer bloed zou worden verspild van Amerikaanse soldaten, maar in de biografie over Eisenhower wordt het bekeken als een belangrijke politieke faux pas jegens het Verenigd Koninkrijk, gezien de Vichy regering in Frankrijk zich best wel konden vinden in het gedachtegoed van de Duitsers. Onder andere Winston Churchill had zich al heel negatief uitgelaten tegenover de Vichy regering. Als je trouwens merkt dat ik bepaalde woorden vermijdt, dan is dat opzettelijk, want ik heb geen zin dat deze e-mail uit de ether wordt gehaald.
Het maakte me ook (opnieuw) duidelijk dat tegenslagen soms verborgen meevallers zijn. Zo had Eisenhower bijvoorbeeld al langer door dat het een perfect goede strategie was om het Britse Kanaal over te steken en de Duitsers aan te vallen in Normandië. Hij had al ruime tijd op voorhand de plannen opgesteld, maar Churchill was eerder voorstander van de route Noord-Afrika, Sicilië, Italië etc. Hoewel dat in eerste geval een domper leek en de uiteindelijk overwinning vertraagde, had het in werkelijkheid wel enkele voordelen, want dit was voor de Amerikanen de eerste keer in lange tijd dat ze een echte oorlog meemaakten… en veel van hun materiaal (zoals tanks etc.) waren nog niet up to date. Het kostte hen dus wel wat extra tijd, maar daar maakten ze handig gebruik van om al een eerste keer gevechtservaring op te doen, amfibische landingen uitproberen in Sicilië, leren uit hun coördinatiefouten tijdens die operatie en ga zo maar door.
De echte route naar succes, zo lijkt het me, is niet de eenvoudige bling-bling route die televisie en sociale media ons wil voorstellen. Het is eerder de vallen-en-opstaan route van de Amerikaanse soldaten die probeerden de Duitsers te verslaan, zodat ze terug naar huis konden keren. En zelfs met leiders zoals Patton en Eisenhower – enkelen van de besten onder hun generatie, werden er nog meer dan voldoende fouten gemaakt. Wanneer jij (of ik) dus even een tegenvaller meemaakt, herinner dan dat het allemaal deel uitmaakt van de reis naar onze bestemming zoals die nu eenmaal verloopt in de échte wereld.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS Hier is m’n laatste interview, deze keer met Carlita Von Rossum!