De laatste tijd blijf ik terugdenken aan wanneer ik net startte met fitness, toen ik zo’n 14 jaar oud was. Je zou niet geloven hoeveel ik destijds trainde. Heel vaak waren het trainingen van zo’n anderhalf uur lang en had ik nadien dagenlang spierpijn.
Niet dat het veel uitmaakte. Ik maakte maar heel traag vooruitgang tijdens die eerste paar jaar. Er waren andere jongens die zonder veel moeite heel wat meer kracht hadden en een veel beter lijf hadden. Zo had één bepaalde jongen die gewoon wat turnde, het soort lijf dat perfect zou passen op de cover van Muscle & Fitness. Het leek zo’n beetje de algemene verwachting dat iedereen die een gewicht zelfs maar aanraakte, meteen de Hulk zou worden.
Tegenwoordig kijk ik erop terug en vraag ik mezelf af hoe ik het volhield om te blijven trainen. Elk normaal persoon zou het al lang hebben opgegeven en gestart zijn met een andere hobby. Toch bleef ik maar verder doen. Waarom?
Deels kwam het, omdat ik toen dacht dat ik gewoon nog niet het juiste trainingsroutine had gevonden. Als ik maar genoeg probeerde, dan zou ik het juiste schema vinden en zouden de resultaten wel volgen. De fitnessmagazines speelden in op die overtuiging, door elke maand andere routines voor te schotelen van verschillende experts.
Daarom bleef ik maar verder trainen en werd het routine. Volgens mij was dat de belangrijkste factor. Trainen werd zodanig een gewoonte, dat het vreemd zou aanvoelen om het niet regelmatig te doen. Gelukkig maar, want rond mijn 16 a 17 jaar oud was ik grotendeels volgroeid. Samen met een andere trainingsroutine en hogere voedselinname, zag ik eindelijk de vruchten van mijn werk.
Van het ene op het andere moment kreeg ik plots een heleboel complimenten van verschillende mensen rondom me. Dat voelde vreemd aan, want tijdens de 2-3 jaar voordien had ik minstens even hard gewerkt… en toen zei zowat niemand iets erover. Ergens mag ik van geluk spreken, want het was een waardevolle les. De beste manier om het op te sommen, is deze quote van Muhammad Ali:
Hij heeft het over lange periodes trainen, zonder een publiek die klaarstaat om je te applaudisseren. Hoe hou je dat vol? Het is belangrijk om routines in te bouwen, maar daarmee alleen kom je er niet. Volgens mij is het minstens even belangrijk om rolmodellen of idolen te hebben, om naar op te kijken en motivatie uit te halen.
Ook besef ik stilaan hoe belangrijk de mensen rondom je zijn. Sommige mensen zullen je onderweg steunen, terwijl andere mensen pas voor je klaarstaan nadat je succesvol bent. Hiervoor heb ik geen gemakkelijke tips, al kan ik je wel vertellen dat je beter je vrienden goed uitkiest!
In elk geval, ik vind mezelf deels in dezelfde positie terug als toen ik 14 jaar oud was, gezien ik nu met een heleboel nieuwe dingen ben gestart, zoals YouTube bijvoorbeeld. Er is opnieuw hetzelfde spannend gevoel van heel wat nieuws te leren en uit te proberen. Waarschijnlijk zal mijn kanaal traag groeien in het begin, maar ik blijf verder gaan!
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet