Gisteren zat ik nog eens samen met een oude vriend van me uit het middelbaar. Het werd een heel aangenaam gesprek en nadat we wat hadden bijgepraat, keerde het gesprek naar mijn YouTubekanaal, waar ik best wel wat tijd insteek. Hij vertelde me een paar dingen die volgens hem beter konden… en ik gaf hem zeker geen ongelijk. Dezelfde bedenkingen die hij zich maakte, heb ik zelf al een hele tijd geleden gemaakt.
Zo ben ik op YouTube bijvoorbeeld gestart met te praten over films en tv-series, terwijl ik nu vooral conversaties aanga met schrijvers. Z’n voornaamste opmerking was dat succesvolle YouTubekanalen meestal één onderwerp kiezen en daar volledig op ingaan. Het type persoon met interesse voor films is niet per se hetzelfde type persoon met interesse voor interviews met schrijvers. Bovendien zou het een logischere keuze zijn om video’s te maken zuiver over boeken, om zo meer lezers aan te trekken – wat oorspronkelijk eigenlijk ook mijn doel was.
Dat is allemaal goed in theorie, tot je het in praktijk probeert. Zo duurt het voor mij al heel vlug anderhalve week, tot twee weken om een boek te lezen. Als je daarna nog eens de tijd erbij rekent die je nodig hebt om te bedenken wat je gaat zeggen, het te filmen en vervolgens te bewerken, dan produceer je waarschijnlijk één video elke twee weken. En het is maar de vraag of al dat werk je veel vruchten zal opleveren, want eigenlijk hoop je dat iemand jouw veredelde boekbespreking blijft bekijken en daarvoor ook terugkeert in de toekomst – een moeilijke opdracht zelfs voor ervaren YouTubers, die nog beter zijn in het praten voor een camera en precies weten hoe ze een video kunnen bewerken, zodat ze elke seconde van je aandacht blijven vasthouden. Juist, want vaardigheid speelt ook een rol… en in het begin moet je letterlijk alles nog leren.
De aanvankelijke keuze voor films en tv-series was o.a. ingegeven door het feit dat het wel te maken had met verhalen, maar dat de tijdsinvestering een stuk beter meeviel en dat het dus mogelijk was om er regelmatig video’s over te maken. YouTube is bovendien een visueel medium en wanneer je films en series bespreekt, is het dus wat gemakkelijker om relevant beeldmateriaal te vinden en te gebruiken. Maar als je al een tijdje kijkt naar m’n kanaal, dan weet je dat ik al eens voorzichtig een poging tot boeken heb gewaagd destijds, met een filmpje over American Psycho. Daarin vergeleek ik het boek met de film. De oorspronkelijke thumbnail toonde een foto van mezelf, met het boek in m’n handen. Die video werd amper bekeken… en de conclusie was dus voor mij heel vlug gemaakt.
Daarna, na iets minder dan een jaar, besloot ik uiteindelijk om iets anders te proberen dan telkens video’s te maken over films en series. Waarom? Wel, beeld jezelf even in dat je een goede drie kwartier hebt geschreven aan een script, het een stuk of drie keer brengt voor de camera (om de beste versie mogelijk te krijgen) en daarna nog eens twee uur eraan werkt tot het af is, waarna het een dertigtal views krijgt – opnieuw en opnieuw.
Hoelang je zoiets volhoudt, enkel maar in de naam van hetzelfde onderwerp te blijven doen op je kanaal – omdat het zogezegd theoretisch gesproken ideaal zou zijn? Wel, probeer het gerust eens en laat het me weten, maar persoonlijk besloot ik dat het tijd was om iets anders te proberen na een tiental maanden… en bovendien heb ik hier meer genot aan. Er zijn trouwens nog een heleboel andere bedenkingen die ik me maak. Ze allemaal bespreken zou ons te ver leiden, maar hier is eentje ervan. Welke video’s wil ik de wereld insturen, zonder me druk te maken over het aantal views en andere theoretische nonsens? Want persoonlijk breng ik je liever het persoonlijke verhaal van iemand echt, in plaats van een wist-je-datje af te leveren, zoals hoeveel geld Hugh Laurie per aflevering van House MD verdiende.
Om het een klein beetje in het komische te trekken, eigenlijk kwam de opmerking van m’n maat neer op, “Waarom deed je het van het begin niet perfect?”
Wel, dat zou ik gerust wel willen, maar je kunt enkel maar handelen op basis van de informatie en vaardigheden waarover je op dat moment beschikt. En je kunt natuurlijk wel blijven erover nadenken om het zogenaamde perfecte plan te bedenken, maar zo werkt het leven nu eenmaal niet. Er is geen garantie dat je geen fouten maakt. Blijf dus niet heel je leven wachten op alle antwoorden. Waag de sprong en als je toevallig in dieper water belandt dan verwacht, maak dan dat je verdomd vlug leert om te zwemmen.
And you’re rushing headlong
You’ve got a new goal
And you’re rushing headlong
Out of control
And you think you’re so strong
But there ain’t no stopping
And there’s nothing you can do about it
Nothing you can do, no, there’s nothing you can do about it
No, there’s nothing you can (nothing you can)
Nothing you can do about it
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS Hier is mijn interview met Pen Stewart: