Gedurende lange tijd wist ik driemaal niets over George Michael buiten dit: een handvol stroopzoete hits met Wham, enkele meer volwassen hits tijdens z’n solocarrière en een succesvolle coverversie van Somebody To Love op het tribuutconcert voor Freddie Mercury. Weet je, de man overleed in 2016, maar om de een of andere reden had ik aangenomen dat hij eeuwig zou blijven verder leven. Ik weet het, het is nogal idioot. Maar opgroeiend tijdens de jaren negentig en de jaren tweeduizend leek het wel zo. Als je kijkt naar de muziekvideo van Fastlove, dan zou je haast denken dat het hier ging over iemand die eeuwig zou blijven verder leven, tot in een of andere vreemde toekomstvisie, waar we onze liefdesinteresses selecteren met een afstandsbediening. Of zijn we daar al?
In elk geval, de documentaire deed me een en ander appreciëren over George Michael, zaken waar ik eerder niets over wist. De aanwezigheid in hem van een echte muziekartiest, iemand die poogde kunstwerkjes af te leveren en iets probeerde te zeggen – naast natuurlijk het luchtigere materiaal dat hij bracht. Het was een revelatie om Liam Gallagher (Oasis) boordevol appreciatie te horen praten over het werk van George Michael, meer bepaald over het album genaamd Listen Without Prejudice. Gallagher maakte zelfs een vergelijking met Lennon voor een van de liedjes, een mooi compliment als je weet hoe hoog Lennon in zijn achting staat.
George Michael maakte een heuse evolutie mee: van stroopzoete popliedjes, naar heuse kunstwerkjes. Hij evolueerde in alle mogelijk opzichten en het was dus onvermijdelijk dat het tot een botsing zou komen met Sony, waarmee hij een contract had. George besloot dat hij het beu was om heen en weer te rennen om z’n materiaal te promoten, om idiote muziekvideo’s te maken… en de termen in z’n contract waren ook niet geweldig gunstig. Dus hij besloot er iets aan te doen. Daar kan ik wel respect voor opbrengen. Bovendien denk ik stilaan dat hij gelijk heeft. De neiging in de zakenwereld, is dat men vaak gaandeweg vergeet wat de essentie is van wat men doet – goede producten afleveren. Men verliest zich er in een wereld van trucjes gebruiken in een poging om de massa te slim af te zijn. Trucjes die werken op korte termijn, maar trucjes waar het publiek op lange termijn wel doorheen ziet.
Stilaan denk ik dat George Michael het bij het rechte eind had: focus je op het maken van goed materiaal en de rest regelt zichzelf wel. Bovendien, als je die filosofie volgt, kun je nadien tevreden terugkijken op wat je hebt gemaakt.
Laat me terwijl dit eens keren naar iemand anders. In m’n reis op YouTube ben ik op een gegeven moment begonnen met het interviewen van schrijvers. Zo heb ik een heleboel schrijvers van uitgeverij Hamley geïnterviewd, onder andere Mel Hartman, Petra Doom, KT Sterling en ga zo maar verder. Hoe dat in z’n werk gaat? Wel, ik vraag de geïnterviewde schrijvers om suggesties, vervolgens contacteer ik die mensen en daarna gaat het vanzelf. Een bepaalde schrijver die ik in m’n hoofd had om nog eens te interviewen, was een jongeman genaamd Valentijn Ringelberg. Hij had een fantasyserie geschreven bij Hamley, vervolgens gaf hij zelf z’n boeken uit en daarna besloot hij zelfs om een eigen boekenwinkel te starten in Nederland. En dit alles voor iemand geboren in 1990, twee jaar ouder dan ikzelf. Een indrukwekkende prestatie. Ook Monica Haak was onlangs nog langs geweest in z’n boekenwinkel.
Vermoedelijk had hij wel heel wat te vertellen, als ik hem had kunnen interviewen. Helaas zag ik enkele dagen geleden het bericht op sociale media dat hij overleden was. Nu, ik kende hem niet persoonlijk, maar ik moet toegeven dat het me wel wat deed schrikken. Waarom? Wel, eerst is er het feit dat hij op de foto’s er nog steeds gezond en vrolijk eruitzag, maar er is ook het feit dat hij maar twee jaar verschilt met mezelf. En ik voel mezelf bijlange nog niet zo oud, dat ik nadenk over hoe eindig m’n bestaan wel is op deze planeet. Om maar te zeggen dat het jammer is, om te zien hoe een vlam plots kan uitdoven. Veel sterkte alvast voor iedereen die hem wel persoonlijk kende.
Het is hoe dan ook geen slecht idee, hoe graag we ook ons hoofd liever in het zand zouden steken, om de eindigheid van ons bestaan te erkennen en enkele vragen te stellen. Wat heb ik al gezien, meegemaakt en bereikt? Wat wil ik nog meer zien, meemaken en bereiken? En wat wil ik hier uiteindelijk nalaten? Ik denk dat we wel nog wat kunnen opsteken van George Michael op dat vlak. Food for thought.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS Hier is m’n nieuwste video: