Beste lezer
Ik was zo’n elf jaar oud wanneer de meeste griezelboeken uit de schoolbibliotheek me te kinderachtig leken. Niet echt raar, gezien het gemiddeld griezelboek een titel had zoals “Het Vreemde Avontuur Van De Weerwolfjuffrouw En De Zombiekrokodil”.
Om dat te vermijden speurde ik de onderste rij af, bij de boekomslagen die er wat donkerder en enger eruit zagen. Mijn oog viel op “Vampiersleerling” geschreven door Darren Shan.
Ik was er wel nog niet helemaal zeker over. Daarom sloeg ik het boek eens open en begon ik te lezen. Het blies me omver.
Voor de eerste keer had ik een verhaal in mijn handen, geschreven vanuit het perspectief van een vampier. Je moet begrijpen dat dit ergens rond 2003 was. Zo goed als iedereen schreef over vampiers op dezelfde manier. Je weet precies wat ik bedoel. Hij ziet eruit als een weinig realistische Dracula figuur met rode cape aan… die op de een of andere manier altijd verliest van een tiener met knoflook op zak en een houten staak verborgen achter z’n rug.
Niet dat Darren Shan de eerste was om iets nieuws te proberen met het genre… maar hij was de uitzondering.
“Vampiersleerling” vond ik trouwens ontzettend goed. Zo kon ik mezelf goed vinden in het hoofdpersonage, een jonge halfvampier van (toen) ongeveer mijn leeftijd. De jonge halfvampier geniet van zijn nieuwe krachten, maar weigert om menselijk bloed te drinken. Dat is een fout die hem duur komt te staan. Het einde van het boek is dan ook bitterzoet. Deels positief en deels negatief.
Het boek liet een indruk na bij mij. Ik wou meteen alle boeken uit de serie lezen. Andere mensen hadden blijkbaar hetzelfde gevoel. Zelf wanneer de serie na twaalf boeken op zijn einde kwam, wilden mensen nog meer.
Hoe slaagde hij daarin? Was het gewoon toeval?
Neen. Als je zijn verhalen eens onder de loep neemt, dan zie je dat Darren Shan heel goed weet wat hij doet. Hier zijn enkele voorbeelden:
- Het eerste boek werd geschreven met The Hero’s Journey verhaalstructuur (vaak gebruikt in Hollywood films).
- Ook kun je in de twaalf boeken van de saga dezelfde twaalf stappen van The Hero’s Journey herkennen.
- Het hoofdpersonage wordt (op een traag tempo) ouder doorheen de serie. Hierdoor kan hij de leeftijd van zijn doelpubliek telkens iets opschuiven.
- Zijn hoofdpersonage noemt “Darren Shan”… en hij doet alsof zijn hoofdpersonage het boek schrijft. Dat voegt een gevoel van realisme toe.
Maar weet je wat volgens mij het geheim is aan het succes van zijn serie?
Hoewel elk boek (meestal) een compleet verhaal vertelt zonder cliffhanger, wil je toch nog het volgend deel lezen. Waarom? Wel, hij gebruikt een techniek die succesvolle tv-series vaak gebruiken. Zonder het uitdrukkelijk te zeggen, stelt hij een grote vraag doorheen het verhaal en krijg je telkens maar een gedeeltelijk antwoord.
Hier gaat de grote vraag over de eindbestemming van de jonge halfvampier. Zal hij aanvaarden dat hij een volledig vampier wordt of niet?
Hetzelfde gebeurt ook bij andere series. Denk maar aan “La Femme Nikita” (1997). Daar was de grote vraag of Nikita moordenaar zou blijven of zou kunnen ontsnappen aan “Section One”. Of denk aan Game Of Thrones. Daar was de grote vraag of de mensen weerstand zouden kunnen bieden aan The White Walkers.
Hé, dat brengt me op een goed idee voor het vervolg op Het Geheim Van De Kristallen Maanbasis. Ik zal gauw terug verder schrijven aan mijn tweede boek!
Met vriendelijk groet
Vincent J. Dancet
PS De volgende nieuwsbrief gaat over hoe Joe Rogan met een eenvoudige podcast een deal kreeg van 100 miljoen dollar en wat dat betekent voor iedereen die leeft in deze digitale wereld. Tot de volgende keer!