Heb je al eens gehoord over de tienduizend uren regel? Het gaat erover dat je ongeveer tienduizend uur in totaal zou moeten oefenen vooraleer je een expert wordt in om het even wat. Of het getal precies klopt, daarover kun je wel discussiëren. Het is dan ook geen toeval dat ik iedereen aanraad om geen tijd te verspillen met het wiel opnieuw uit te vinden. Er zijn tal van boeken geschreven over zowat elk veld waarin je wil starten, zodat je niet elke mogelijke fout zelf hoeft te maken en je een grote voorsprong kunt nemen tegenover je competitie. Het probleem is dat die aanpak ook wel z’n grenzen heeft, eens je voorbij het niveau van expert wil gaan en een doorbraak wil bereiken in je veld.
Laat het me illustreren met een voorbeeld. Al een hele tijd doe ik aan fitness. Zoals elke beginner startte ik met een schema uit een magazine. Ergens had ik waarschijnlijk het idee dat de auteurs een geheime formule hadden voor de keuze van de oefeningen en het aantal repetities dat er telkens bij hoorde. Naarmate de jaren voorbijgingen bleef ik verschillende schema’s uitproberen, elk met z’n eigen pseudowetenschappelijk theorie waarom het zoveel beter was dan andere schema’s, met hordes van volgers die in staat waren om het precies te papegaaien.
Was er dan zoveel verschil tussen die schema’s? Eigenlijk niet. Het ging er vooral over dat je samengestelde oefeningen op regelmatige basis deed en erin probeerde sterker te worden.
Toen, een aantal jaar later, ontdekte ik fitnessfanaat Doug Brignole, die een compleet andere aanpak voorstelde. Brignole trapte verschillende heilige huisjes in en verwees enkele traditionele oefeningen naar de prullenmand. Het zou gemakkelijk zijn om hem te negeren als een excentriekeling, maar hij haalde enkel heel sterke argumenten aan. Hij kon zijn standpunten namelijk verdedigen op basis van fysica, meer bepaald mechanica en daaraan gekoppeld biomechanica. Het zou wat te lang duren om dat allemaal uit te leggen in één nieuwsbrief, maar er zijn een heleboel filmpjes online waarin hij uitleg geeft en hij heeft inmiddels al een boek uit, als je er meer over wil weten.
Wat mij betreft had hij een doorbraak ontdekt (in weerstandstraining) en daarover heb ik het vandaag in deze nieuwsbrief. Je kunt namelijk geen doorbraak bereiken enkel en alleen door te kopiëren. Het vergt dat je experimenteert. Dat was ook het geval bij Brignole, die bij wijze van experiment een hele periode uitsluitend schuin bankdrukken deed als borstspieroefening. En hoewel hij tot z’n teleurstelling vaststelde dat de oefening niet opleverde wat iedereen beloofde, had hij eindelijk zekerheid erover en kon hij een andere weg inslaan in z’n training.
Gezien een doorbraak experimenteren vereist, moet je dus bereid zijn om onderweg te falen. Dat is wel vervelend, maar het is de enige manier om eindelijk zeker te zijn over bepaalde theorieën.
Ik zal dus maar eens vertellen over een klein experiment dat ik onlangs heb uitgevoerd. Vorige week had ik per ongeluk mijn YouTubevideo “Hoe Jason Bourne Iedereen Versloeg” verwijderd. Eerst wou ik het meteen weer uploaden, maar toen stopte ik mezelf. Ik had namelijk al een hele tijd het idee dat ik misschien beter mijn video’s uploadde op een woensdag en dat het me views en abonnees kostte om die beslissing niet te maken. Wanneer ik de video dus heruploadde, stelde ik het in om uit te komen op een woensdag (i.p.v. op zaterdag). De thumbnail en titel bleven exact hetzelfde, zodat er voor de rest geen enkel verschil was. Het resultaat? Geen verschil, mogelijk iets minder views zelfs.
Dat is maar een klein voorbeeld en onvoldoende om een grote uitspraak erover te kunnen maken. Toch doet het me denken dat ik veel meer moet experimenteren naar de toekomst toe en dat is exact wat ik jou aanraad met deze nieuwsbrief vandaag. Het moeilijkste eraan is aanvaarden dat je tijdelijk een stap moet terugzetten, om daarna een gigantische sprong voorwaarts te kunnen nemen.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet