Beste lezer
Telkens ik in Brugge ben, probeer ik eens een bezoekje te brengen aan de boekhandel De Reyghere. Het is een klein winkeltje, maar hun selectie van Engelstalige klassiekers is voortreffelijk. Meestal moet ik mezelf tegenhouden om niet naar buiten te stappen met een stapel boeken tot aan mijn neus, dus ik probeer mezelf te beperken tot twee. Gesproken als een echte bookaholic.
In elk geval, een paar weken geleden stapte ik binnen en zag ik iets van F. Scott Fitzgerald en het boek waarover ik het vandaag heb, “Look Homeward, Angel” van Thomas Wolfe.
Voordat ik verder ga, moet ik iets bekennen. Ik was al een eindje op zoek naar The Bonfire Of The Vanities van Tom Wolfe, een bekende auteur die stierf op 88 jarige leeftijd in 2018. Gezien de naam Tom wel eens voluit wordt geschreven als Thomas, nam ik het boek mee zonder er verder veel over na te denken.
Ik besefte mijn fout, wanneer ik in de introductie las over de tragische dood van de auteur op 37 jarige leeftijd in 1938. Dit had trouwens een van de beste introducties tot een boek die ik ooit heb gelezen. Het werd geschreven door de auteur Elizabeth Kostova en deed me beseffen dat ik een vergeten meesterwerk in mijn handen had.
Ik begon er meteen aan te lezen en stond er enkele keren versteld van. Er zijn eigenlijk twee redenen om dit te lezen.
De eerste reden is dat het grotendeels autobiografisch is en je een realistisch beeld geeft over hoe het leven eruitzag voor de meeste mensen in de VS zo’n honderd jaar geleden. Dit is een tijd waarin school werd beschouwd als een luxe en kinderen zo vlug mogelijk moesten werken. In dit boek zie je bijvoorbeeld hoe hij en een van zijn broers op heel jonge leeftijd nog voor zonsopgang wakker werden om kranten te verkopen.
Ook krijg je een beter beeld hoe diepgeworteld het racisme was, zelfs na de afschaffing van slavernij. Zo waren er bijvoorbeeld gedeeltes van de stad waar enkel Afro-Amerikanen woonden, die meestal enkel onderbetaalde baantjes kregen. Het helpt je om de Verenigde Staten een beetje beter te begrijpen.
De tweede reden is dat Wolfe gewoon een heel goede schrijver is. Hij wisselt moeiteloos tussen literair taalgebruik om de boel wat op te fleuren, naar het soort taal dat je hoort bij woordwisselingen en ruzies.
Is het daarmee perfect?
Neen. Zo is het grotendeels autobiografisch, maar werden de namen en andere kleine details veranderd. Daardoor kan je het niet lezen alsof je zeker weet dat het allemaal echt zo gebeurd is. Je hebt namelijk geen idee waar de auteur de vrijheid nam om een en ander aan te passen.
Tegelijk, omdat het vasthoudt aan het autobiografische aspect, is het onmogelijk om het verhaal even emotioneel impactvol te maken, als mogelijk is bij een verhaal dat compleet fictie is.
Uiteindelijk vond ik het leuk om te lezen, maar besef ik ook dat het niet voor iedereen is. Zelf heb ik de laatste tijd erg veel interesse in de Verenigde Staten rond de periode 1890-1920. Ik vind het interessant om te zien hoe weinig de mens eigenlijk is veranderd doorheen de tijd, hoe lang geleden het ook lijkt. Als jij daar ook bij hoort, dan zal je dit willen lezen.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS Wil je nog meer reviews, blogs en video’s ontvangen over films en verhalen? Ga dan naar mijn facebookpagina door op deze link te klikken en klik op vind ik leuk om alle updates te volgen!