De biografie over Patton is bijna uit. Ik zit net bij het stukje bij operation Overlord. Al meer dan een jaar op voorhand hadden de geallieerden het idee om met een grote verzameling troepen het Kanaal over te steken en de Duitsers aan te vallen in Normandië. Het is ongelooflijk hoe Patton ondertussen weeral een flater meemaakte, met een journalist die hem verkeerde quoteerde. Hier is wat hij zei:
“Since it is the evident destiny of the British and Americans, and of course, the Russians, to rule the world, the better we know each other, the better job we will do.”
Blijkbaar zat er in de menigte een journalist die de speech hoorde, maar wegliet dat hij de Russen ook had vermeld in z’n opsomming. Daardoor kwam het over alsof Patton had gezegd dat enkel de Britten en de Amerikanen na de oorlog over de wereld zouden heersen, wat op z’n beurt weer overkwam als een belediging tegenover de Russen. Dat zorgde destijds voor heel wat drama, zeker gezien de Russen best wel belangrijk waren voor om de oorlog te winnen. Het zag er dus even naar uit dat Dwight Eisenhower (toen opperbevelhebber van de geallieerden in het Westen) Patton terug thuis zou sturen.
Gelukkig bleek dat niet het geval, maar het had niet veel gescheeld. Eisenhower had al een telegram opgesteld, stond klaar om het bevel te geven… en besloot pas na lang getwijfel om het dan maar toch weg te gooien.
Patton zei dit erover in z’n dagboek:
My final thought on the matter is that I am destined to achieve some great thing–what I don’t know, but this last incident was so trivial in its nature, but so terrible in its effect, that it is not the result of an accident but the work of God. His Will be done.
Dat laatste is iets die vaak terugkeerde bij Patton, het gevoel dat hij nog iets belangrijks moest verrichten op deze wereld, al was het voor hemzelf niet meteen duidelijk wat. Zonder mezelf teveel te willen vergelijken met Patton, denk ik dat ik wel weet hoe dat voelt… en waarschijnlijk heb jij ook wel nog heel wat dat jij nog wil bereiken. In elk geval, Patton was iemand die zichzelf bleef uitdagen en jarenlang het uiterste vergde van zichzelf, vanuit de drang om iets te bereiken van dezelfde grootorde als z’n militaire helden.
Ik ben trouwens geen voorstander van het idee dat er zoiets bestaat als “het lot” – waarin Patton wel heel hard in geloofde, gezien de implicatie is dat het verhaal al geschreven is op voorhand en dat er niets aan te veranderen valt. Toch begrijp ik het sentiment wel. Het is iedereens wens om uiteindelijk te kunnen terug te kijken op je leven, wetende dat je letterlijk alles mogelijk hebt gegeven… en het beste ervan hebt gemaakt. Hoe dan ook, de sleutel ligt volgens mij in voorbereiding en inzet. Om een quote te gebruiken van Eisenhower zelf:
“Luck is where preparation meets opportunity.”
Dat is waar het om draait…. en voorbereiding mag je volgens mij best wel breed zien. Zo luisterde ik onlangs naar een podcast met de stand-up komiek Jimmy Carr, die vertelde over z’n leven voor comedy. Het was best wel interessant, want zo wist ik wel dat hij van een goede opleiding had genoten in Cambridge, maar wist ik niet dat hij zichzelf voordien niet beschouwde als een goede student, net als het feit dat hij dyslexie had… en dat het dus voor hem extra hard werken was. Ergens had ik het idee dat hij gewoon zo iemand was die behoorde tot de lucky few, voor wie alles gemakkelijk ging, maar blijkbaar zit de realiteit iets complexer in elkaar.
Het viel me ook op hoe Jimmy Carr enkele gelijkenissen deelt met Patton. Beiden hebben dyslexie en beiden hebben een mediaschandaal overleefd. In het geval van Jimmy Carr ging het over belastingontduiking. Z’n boekhouder had hem verteld dat hij een manier wist om wat te besparen op belastingen, volledig legaal volgens de boekhouder. Wel, het was nogal op het randje en wanneer het in de media kwam, werd het een heus schandaal. Carr trok zich uiteindelijk terug uit heel de constructie – legaal of niet, en betaalde wat hij moest.
Wat ik eraan bijzonder vond, was dat Carr vertelde over de slapeloze nachten en paniekaanvallen die hij beleefde in die periode, net als het feit dat hij ontdekte wie z’n echte vrienden waren. Het kan haast niet anders dan dat Patton ook wel een aantal slapeloze nachten destijds beleefde tijdens zijn schandaalperiode. Het lijkt nu eenmaal erbij te horen dat, als je de hoogtes wil bereiken die het leven te bieden heeft, dat je ook wel enkele laagtepunten zult meemaken.
En hoewel we allemaal liever de gemakkelijke weg zouden nemen, zonder teveel uitdagingen en problemen, lijkt het mij net een belangrijk onderdeel van de persoon die we uiteindelijk worden. Het zorgt voor meer diepgang… en dat merk je wel wanneer je met iemand praat. Sommige dingen vallen nu eenmaal niet uit te leggen in een conversatie of in een boek, die moet je meemaken om te weten waarover je het hebt. We weten allemaal wel het verschil tussen een generaal die gewoon wat theorie heeft geleerd, tijdens vredestijd promotie heeft gemaakt – en nu als een soort schoolprofessor iedereen wil vertellen wat te doen… versus een Patton, die echt op het front heeft gestaan.
Welke wil jij zijn?
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS M’n YouTubekanaal staat nog even op pauze tot 5 februari. Ondertussen kun je nog eens het interview met Terrence Lauerhohn bekijken!