Momenteel is het vrij druk hier, maar ik wou je toch deze nieuwsbrief niet ontzeggen. Sinds de laatste keer ben ik opnieuw weer wat verder geraakt in de biografie van Patton en zit ik bij de periode waarin hij Palermo had veroverd, waarna natuurlijk het beruchte incident kwam bij het veldhospitaal, dat je ook kunt zien in de film uit 1970. Niet z’n beste moment en hij mocht zich er daarna veelvuldig voor excuseren, in verschillende publieke speeches aan hele troepen soldaten.
Maar wat wel opvalt is, desondanks het feit dat Eisenhower en Marshall het eerder impulsieve gedrag en karakter van Patton terecht afkeurden, dat ze doorhadden hoe waardevol hij was om de oorlog te winnen. De titel van de biografie over hem zegt eigenlijk alles: “A Genius For War” en dat is volgens mij best wel een goede beschrijving van de man. Op Reddit las ik hoe iemand hem beschreef als een soort: “Break Glass In Case Of War”, waarmee werd bedoeld dat Patton gemaakt was om soldaten in de oorlog te leiden en te winnen. En uiteindelijk, als het gaat over het type oorlog zoals bij de Tweede Wereldoorlog, met vijanden die zichzelf quasi hadden gehersenspoeld om te geloven in hun eigen superioriteit… en geen problemen ermee hadden om alles en iedereen uit te roeien om hun doel te bereiken, dan heb je wel iemand nodig met een zekere gedrevenheid, zoals Patton.
Lees eens z’n beroemde speech die hij regelmatig gaf. Zelfs in de vorm van een eenvoudig stukje tekst in een Wikipedia artikel, is het een van de meest motiverende teksten die ik ooit heb gelezen. Volgens mij heeft iedereen wel zo’n motiverende factor nodig in z’n leven, zodat je het leven aanvalt, in plaats van in de verdediging te blijven gaan.
De laatste tijd gaat er trouwens de hele tijd een eenvoudige vraag doorheen mijn hoofd: “Hoe win ik hier?”. In mijn geval gaat het natuurlijk niet over het verslaan van Duitsers, maar wel over het verslaan van studeerwerk en dat soort dingen. Enerzijds is mijn antwoord om de “vijand” te verslaan, door het aan te vallen met een toevloed van tijd. Als ik voldoende tijd eraan spendeer, op zeer regelmatige basis, dan stapelt het studeerwerk (hopelijk) zich voldoende op, dat ik wel moet winnen. Anderzijds stel ik ook een lijst op van prioriteiten in volgorde, zodat ik niet zomaar van het ene naar het andere ren en onderweg iets vergeet.
Het is hoe dan ook belangrijk om soms zo te denken, want het is al te gemakkelijk om te vervallen in routine, zonder veel na te denken over wat je doet en waarom je het doet. Stel jezelf eens de vraag: “Hoe win ik hier?”… en als je zelf niet eens weet wat je wil winnen, dan is het waarschijnlijk hoog tijd om eens daarover na te denken.
Nog één iets. “Hoe win ik hier?” is de vraag die ik mezelf altijd stelde wanneer ik aan het schaken was tegen iemand. Het gaat erover dat je jezelf in de mentaliteit stelt om een lange termijn plan te ontwikkelen om naar toe te werken. Zelfs als niet alle tussenstappen meteen duidelijk zijn, zolang je jezelf ongeveer een beeld kunt vormen van de eindpositie, dan sta je er al veel beter voor dan de meesten… en dan heb je op z’n minst een idee in welke richting je moet zoeken.
Food for thought.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS Vanaf zaterdag 5 februari ben ik terug op YouTube. Heb je trouwens al het interview met Filip Bastien bekeken? Ondertussen is hij al druk bezig met het kiezen van een cover voor z’n nieuw boek “De Laatste Zeppelin”, waarover hij ook sprak in deze video: