Een hele tijd geleden kwam ik eens het idee tegen van je leven te bekijken als een RPG (role-playing game). Laat me eens uitleggen wat dat precies betekent. In dit soort spellen krijg je een personage die wordt gedumpt ergens middenin een digitale wereld en uiteindelijk één of ander doel moet bereiken, zoals de grote slechterik verslaan. Het probleem is natuurlijk dat je start met een compleet incompetent personage, die niets kan en niets weet. Zelfs een mier proberen te verslaan, is vaak al een hele uitdaging. Met andere woorden, als je meteen van je startplek naar de eindbaas wil geraken, is het bijna gegarandeerd dat je zal falen.
Het heeft dus niets te maken met hoe vlug je bent met een controller, zoals in arcade spellen zoals Pac-Man, of hoe vlug je iemand kan neerschieten, zoals in actiespellen zoals Call Of Duty. Neen, hier gaat het erover dat je de tijd neemt om je personage op te bouwen en sterker te maken. Telkens je een tegenstander verslaat, een boek leest, of iemand ompraat, krijg je punten en word je beter in die specifieke vaardigheid. Maar dat betekent ook dat je verstandige keuzes moet maken, want je hebt geen onbeperkte hoeveelheid tijd. Grofweg gesteld moet je dus de keuze maken tussen een personage die heel slim is en iedereen kan ompraten, ofwel een personage die het voornamelijk haalt op brute kracht. Net zoals in het echt is praktisch onhaalbaar om alles te kunnen en te weten.
Waar dit type spellen heel goed in zijn volgens mij, is het aanleren van langetermijndenken. In plaats van je geld te spenderen aan nieuwe wapens die meteen al out-of-date zijn zodra je een nieuw dorpje binnenwandelt, is het beter om je munten te spenderen aan boeken waarmee je extra kennis en vaardigheden opdoet, of voorwerpen waardoor je net een paar percent meer vaardigheidspunten krijgt voor alles wat je doet. Je doet dus best zo lang mogelijk verder met hetzelfde roestige wapen waarmee je oorspronkelijk bent gestart. Hoewel dat alles wat moeilijker maakt in het begin, weet je wel dat de beloning daarvoor uiteindelijk er wel komt. En natuurlijk gaat je focus bijna enkel naar activiteiten om je vaardigheidspunten omhoog te krijgen, in de handvol takken waar je interesse in hebt.
Wel, ik zou vandaag het punt willen maken dat dit goed overeen komt met de werkelijkheid. Waarschijnlijk heb je zelf al eens gezien hoe iemand de laatste nieuwste gsm kocht en het elke vijf minuten uit z’n broekzak haalde om ermee te pronken. Zelfs nog geen half jaar later heeft de rest een beter model en moet hij opnieuw upgraden als hij weer wil kunnen opscheppen. Hetzelfde met dure merkkledij die in de kortste keren uit de mode is. En het is niet alleen belangrijk hoe je je geld spendeert, maar ook je tijd. Je krijgt namelijk maar een beperkte hoeveelheid tijd op deze planeet, die je ofwel verstandig spendeert, ofwel compleet verkwist. Om het met de gevleugelde woorden van komiek Ricky Gervais te zeggen: “We’re all gonna die soon. And there’s no sequel”
Daarmee zeg ik trouwens niet dat er geen tijd is om jezelf te amuseren en voor wat ontspanning. Waar ik vooral naar toe wil, is om je een portie motivatie te geven dat het wél mogelijk is om jezelf te verbeteren, ongeacht wat je schoolrapport vroeger was, of wat iemand anders over je denkt. En dat brengt ons natuurlijk naar een diepere vraag, namelijk: “Waarom al die moeite doen?” Wel, daar zou je verschillende antwoorden voor kunnen geven, maar de beste manier om het te illustreren is met dit stukje uit de biografie van Steve Jobs.
Het was de jaren 90 en Apple deed het al een hele tijd niet zo goed. Op een gegeven moment kwamen ze tot het besef dat ze dringend een moderner operating systeem nodig hadden, omdat ze anders door iedereen voorbijgestoken zouden worden. Het computerbedrijf NeXT, onder leiding van Jobs, had gelukkig wel een modern operating systeem en bood aan om Apple uit de nood te helpen. Zoals je al voelt aankomen maakte Jobs natuurlijk gebruik van de situatie en in de kortste keren werd hij CEO van Apple, nadat hij enkele jaren geleden werd verstoten uit z’n eigen bedrijf. Wat ik vooral daaraan bijzonder vond, was dat het hem duidelijk niet per se enkel en alleen over geld te doen was. Het is mijn indruk dat Jobs vooral terug controle wou, zodat hij kon doen wat hij echt wou, zonder elke beslissing te hoeven verantwoorden aan iemand anders.
Dat denk ik, is het doel van de hele tijd bij te leren, jezelf te verbeteren en jezelf in een betere positie te plaatsen. Tuurlijk, extra comfort is altijd mooi meegenomen, maar waar het echt over gaat, is dat je de vrijheid krijgt om te doen wat je echt wil.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet
PS Het tweede deel van het interview met Stan Jacobs is uit. Bekijk het hier =>