Voor ik start met deze nieuwsbrief, zou ik je graag vragen om een gunst. Ik heb mezelf namelijk het doel gesteld om 10 reviews voor mijn boek te verzamelen tegen 30 april. Inmiddels heb ik al eentje ontvangen van Mel Hartman en 7 andere reviews zijn al op weg, onder andere van de schrijfster K.T. Sterling. Dat betekent dat ik nog maar 2 nodig heb om mijn doel te bereiken. Als je me daarbij wil helpen, dan nodig ik je uit om een review na te laten, door te klikken op deze link.
Dat zal je brengen naar de goodreadspagina van mijn boek. Het is heel eenvoudig om er een account te starten. Je kunt het zowel anoniem doen via een emailadres of via een van je accounts op sociale media. Als je gaat naar de pagina van mijn boek, dan zal je dit zien.
Scrol gewoon wat verder naar beneden. Daar zal je bovenaan de reviews zien dat er een optie is om sterren te geven op het boek en om een review te schrijven. Kies dus gewoon even hoeveel sterren je het boek waard vindt en schrijf een review. Kort of lang maakt niet uit, daarin heeft iedereen zijn eigen voorkeur. Soms is één krachtige zin alles wat er nodig is. Soms is het leuk om een lange review te lezen waarbij een lezer in detail gaat over zijn beleving.
Alvast bedankt om me naar tien reviews te helpen!
Laten we nu starten met de nieuwsbrief. We gaan terug in de tijd, om het verhaal te ontdekken van een blutte komiek die wereldberoemd werd. Ik heb het over Rodney Dangerfield. Hij was enorm populair tijdens de jaren 80 (en zelfs jaren 90) en stond vooral bekend voor zijn heel vlugge one-liners.
In elk geval, na een heleboel van zijn filmpjes te bekijken, werd ik nieuwsgierig, dus ik besloot om meer over hem te weten te komen. Ik vond een documentaire over hem en stond absoluut versteld.
Hier is zijn verhaal. Hij startte in de jaren 60 als standup komiek en klopte overal aan waar ze een podium hadden voor komieken. Keer op keer werd hij echter afgewezen. De reden? Hij was niet bekend genoeg. Als je wat jonger bent, ken je die “catch 22” maar al te goed.
Dus bleef hij overdag verkoper – “aluminium siding” voor de Amerikaanse huizen daar (je moet het maar eens opzoeken als je heel erg nieuwsgierig bent). Af en toe deed hij wat standup in een bar of hotel vol met mensen met een paar glaasjes teveel op. Geen wonder dus dat zijn grappen vooral oneliners waren en geen lange verhalen zoals je tegenwoordig zo vaak ziet.
Dan in 1969 startte hij zelf een comedy club, genaamd Dangerfield’s. Daardoor veranderde alles. Plots moest hij geen toestemming meer vragen om op het podium te komen. Hij gebruikte het podium zelfs om aan andere jonge komieken de kans te geven om te komen optreden.
Vanaf dan ging het een stuk gemakkelijker voor hem. Daarna ontving hij ook nog enkele rollen in films, die zijn bekendheid een boost gaven. Meer bekendheid, betekende ook meer mensen naar zijn comedy club etc. Vanaf een bepaald punt lijkt het allemaal op een positieve cyclus, vind je niet?
De reden waarom ik dit verhaal wou vertellen, is om je het volgende duidelijk te maken.
De doorbraak voor Dangerfield was niet om nog grappiger te worden, nog meer ervaring te krijgen of nog vriendelijker vragen om te mogen optreden. Zijn doorbraak was om te kijken naar wat de norm was, kritisch erover na te denken en een andere weg in te slaan. En daarnaast was de echte doorbraak dat hij controle had over zijn eigen platform, waardoor hij niet aan anderen toestemming moest vragen om zijn comedy te brengen.
Food for thought, vind je niet?
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet