Onlangs las ik op Reddit de volgende interactie tussen twee gebruikers:
De vraag:
“Can someone explain how Joe Rogan went from being host of Fear Factor to hosting one of the most influential podcasts on the planet? Was there a middle step that I’m missing?”
Het antwoord:
“Years of hosting that podcast before it was influential.”
Schitterend antwoord, vind je niet? Ik herinner me dat ik jaren geleden z’n podcast ontdekte op YouTube, toen het bijlange zo populair nog niet was. Z’n interviews waren wel drie uur lang en zoals iedereen had ik mijn twijfels over de slaagkansen van dat format. Had iedereen het daarvoor niet te druk? Zaten we niet in een tijdperk van korte video’s met superveel edits, omdat iedereen plots de aandachtspanne van een goudvis had gekregen?
Blijkbaar niet, want z’n interviews vielen in de smaak van het publiek. De beroemdste mensen ter wereld kwamen naar hem voor interviews en z’n video’s kregen telkens miljoenen views. Zelf zag ik een aantal jaar geleden enkele korte videoclips genomen uit z’n interviews, waarna ik uit nieuwsgierigheid volledige interviews begon te beluisteren op de achtergrond. Wat is er zo goed aan? Wel, het langere format zorgt ervoor dat de gasten zich op hun gemak voelen en meer open (en rechtuit) zijn, dan vaak het geval is bij andere interviews. Er is zowel ruimte voor diepe antwoorden, als een grapje van tijd tot tijd.
Tuurlijk, het is gemakkelijk om Rogan aan de kant te schuiven. Van tijd tot tijd verkondigt hij wel een of andere gekke complottheorie of doet hij een controversiële uitspraak waar ik ook mijn vragen bij heb. Maar daar gaat het mij niet over. Wel dat hij het lef had om een format te proberen dat volgens iedereen geen enkele slaagkans had… en dat hij ermee bleef verder doen tijdens de begindagen, wanneer het hem niet meteen miljoenen views opbracht.
Aan de andere kant heb je hier het programma “De Afspraak”. Meestal brengen ze kort een samenvatting van het belangrijkste nieuws, waarna ze enkele gasten interviewen om wat duiding te geven. De onderwerpen zijn meestal heel interessant, maar het format heeft duidelijk z’n beperkingen. Zo zag ik een paar dagen geleden hoe de presentatrice drie gasten tegelijk moest interviewen, waaronder één advocaat en één politicus. Het was een haast onmogelijke opdracht.
Iedereen aan tafel wou diepgaande antwoorden geven, maar daar was er eenvoudigweg onvoldoende tijd voor. Het zorgde ervoor dat de presentatrice drie gasten tegelijk probeerde te jongleren en haast buiten adem kwam van nervositeit wanneer de tijd er bijna opzat. Je kunt het haar niet kwalijk nemen, want het is gewoon hoe het format in elkaar zit. Hetzelfde probleem zie je ook terug in de Nederlandse en Amerikaanse equivalenten. Programma’s moeten nu eenmaal rekening houden met heel precieze tijdschema’s. YouTube heeft niet echt dat probleem, zoals je wel weet.
En als we het dan toch over YouTube hebben, laat me eens een vraag beantwoorden die jij waarschijnlijk ook wel hebt. Enkele weken geleden vroeg een vriend waarom ik geen Engelstalig YouTubekanaal heb. Ik had geen tijd om een lang antwoord te schrijven, maar hier in mijn nieuwsbrief heb ik daarvoor wel de ruimte. Er bestaat inderdaad een grote kans dat ik het wel nog doe, omdat het mogelijk publiek inderdaad groter is. Het probleem? Video’s maken en editten kost wel wat tijd. Maar dat terzijde, heb ik best wel een optimistische toekomstvisie als het gaat over Nederlandstalig YouTube.
Kijk, jij volgt waarschijnlijk grotendeels Engelstalige Youtubers, zeker als je van mijn generatie of ouder bent. Er was gewoon weinig andere keuze in de begindagen, want zowel de content als de kwaliteit was destijds vaak ver te zoeken bij Nederlandstalige video’s. Maar vraag eens aan de generatie die nu opgroeit naar wat ze kijken. Ze kijken namelijk veel meer naar Nederlandstalige creators dan wij ooit deden. De Nederlandstalige creators cateren natuurlijk naar hun publiek, waardoor de video’s momenteel vaak kinderachtig en hyperactief overkomen. Dat is dan wel de situatie nu, maar hoe ziet de volgende tien jaar eruit? Om het te vergelijken met een televisievoorbeeld: als kind start je wel met Ketnet, maar daar blijf je niet heel je leven lang. Volgens mij ziet de toekomst er dus heel goed uit voor iedereen met een Nederlandstalig YouTubekanaal.
Het is, vrees ik, vooral een kwestie van geduld. Zoals ze zeggen: all good things come to those who wait.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet