Onlangs luisterde ik naar een audiocursus om (nog) beter te leren schrijven. Ik had het ongeveer zo’n één a twee jaar geleden al eens gehoord, maar ik besloot om het nog eens te beluisteren, in de hoop dat ik er misschien nog wat kon uithalen. Dat is een strategie die ik je zeker zou aanraden trouwens.
De spreker had het over het eenvoudigste schrijfadvies dat er bestaat, namelijk “gewoon veel schrijven”. Hij maakte het punt dat “veel schrijven” vooral leidt tot meer snelheid, waardoor je meer materiaal aflevert. Volgens mij heeft hij helemaal gelijk.
Ik besefte het wanneer ik terugdacht aan enkele maanden geleden, wanneer ik net was gestart met deze nieuwsbrief. Het duurde best lang om elke nieuwsbrief op te stellen en het ging een stuk minder vlot dan ik graag zou willen toegeven. Maar tegenwoordig heb ik wel een zekere groove gevonden en hoef ik er niet meer zolang aan te schrijven.
Het doet me denken aan de oude pulp detectiveromans, uit een periode wanneer schrijvers zichzelf hadden getraind om meerdere boeken per jaar af te leveren. Het gekke is dat hun kwaliteit bijlange nog niet eens zo slecht was. Vele zogenoemde hoogstaande literaire auteurs zouden er nog een puntje eraan kunnen zuigen… maar dat is een discussie voor een andere keer.
Het is zoals het spreekwoord het zegt: “Oefening baart kunst.” En daarover wil ik vandaag mijn punt maken.
Ondertussen blijf ik namelijk verder schrijven aan mijn first draft, aan een tempo van zo’n duizend woorden per dag. Toch waren er onlangs meerdere dagen waar ik niet per se veel zin had om ermee te starten. Ik begon bijna aan mezelf te vertellen dat het oké was om een dagje over te slaan. Met wat moeite besloot ik dan toch om te beginnen schrijven… en iedere keer – na vijf minuten – geraak ik in het ritme van mijn vingers die mooi wegtikken op het toetsenbord en zit ik in “de zone”.
Het is best grappig, want ik schrijf heel graag. Het is “beginnen met schrijven” waar ik het moeilijk mee heb. De eerste vijf minuten ben ik namelijk nog op deze planeet en is alles een afleiding. Alles is even een goede reden om te stoppen met schrijven. Maar wat er daarna gebeurt is gewoon zalig om mee te maken. Eens je vingers in constante beweging zijn, doen je hersenen automatisch het werk voor je om een verhaal te bedenken en ervaar je een ongelooflijke focus.
In elk geval, misschien ben jij (nog) geen schrijver, dus laat me een paar andere voorbeelden erbij halen. Ik heb namelijk hetzelfde fenomeen ervaren bij verschillende sporten. Zo kan joggen zalig zijn, maar het moeilijke is om ermee te starten. Hetzelfde is ook waar voor fitness en voor een heleboel andere activiteiten. Ik heb ontdekt dat er weinig beter helpt dan regelmatigheid. Als iets routine wordt, dan voelt het bijna raar om die eerste vijf minuten niet te doorstaan.
Met vriendelijke groet
Vincent J. Dancet